Kwekkel

’t Ver’aol van Kwekkeltje

“Edde gij da beeld op de Mart zien staon?
Dad’is òònze Tullepetaon.”
Mar wa ligt daor tusse zun póóte ?
Un ei ?! Waor komt da nou toch vandaon?

 Un kaokelbont Tullepetaons ei
“Komt da zien, komt da óóre.”
Alle Tullepetaone, waren blij.
Ze riepe ut van de Waotertóóre!

Elf jaor lang ist’r gebroed op da ei.
Dur echte mamakippe en papa’aone.
Iedereen hielp me en kwam erbij
Ze zurrgede d’rvor as echte Tullepetaone.

De waogebouwers maokte un nest.
De bandjes verzurgde un melodieke.
De veldtéékenschilders deeje d’r best.
En alle prallekes en brakskes zonge un lieke.

D’r wier vorgelééze uit de Kwakkelkraant
Ze ‘ienge gekleurde sliengers op
Ut ei wier versierd aon elleke kaant.
En kreeg un gouwe kroontje op z’n dop.

Ineens, nao elf jaor zorrege vor ut ei,
ontdekte ze dat ut begon te scheure.
Eel Tullepetaonestad waar superblij
Ze wiesse dat’r un wonder gieng gebeure.

Un paor daoge later kroop dees kleintje uit ut ei.
Ut zaag alle pralle en brakke en waar totaol nie moe
Ut kon ok al praote en zee: “Hallo, ik zijn Kwekkeltje,
komme jullie  naor mij toe ?”

“Dan kunne we saome speule.
En leer ik jullie carnavalle.
Leutig, want we zijn mee veule
Allemaol brakke en pralle.”

Zo wier bij ut ruise van die wiend
Ons Kwekkeltje gebóóre
Dees lief Tullepetaons kiend
zal d’r eige vanaf nou ieder jaor laote óóre.

.